Af en toe lijkt het dat mijn nek mijn hoofd niet kan torsen. Niet dat ik zo’n gewichtig hoofd heb, versta me niet verkeerd. Het is mijn nek die haar job klaarblijkelijk niet aankan. De schuldige is de monnikskapspier. De trapezius, zo u wil. Beide benamingen hebben iets voornaams, terwijl de zeurende uitstralingen die ze in mijn lijf veroorzaken, allesbehalve voornaam aanvoelen.
Op internet lees ik : “ Triggerpoints in/rondom de trapezius maken dat de doorbloeding in je lijf slechter wordt. Daarnaast ontstaat er verzuring en komt er spanning op de spieren waardoor pijn ontstaat. Normaal gesproken is je lijf goed in staat om overbelasting of een verkeerde beweging te corrigeren. Wanneer er echter sprake is van een overactief zenuwstelsel, dan kunnen de klachten chronisch worden.“
Nooit durven denken dat de term “overactief” op mij van toepassing zou kunnen zijn. Hoofdpijn dus. Niks wat een Dafalgan niet kan verhelpen, maar je loopt er wel ambetant van. Trouwens, lijkt het maar zo of zijn het écht vooral vrouwen die hoofdpijn kennen?! Hoewel er bij ons op kantoor evenveel mannen de hele dag achter een scherm zitten te tokkelen, zijn het enkel de meisjes die er nauwlettend op toezien dat de voorraad pijnstillers goed aangevuld blijft. Is dat omdat onze spieren frêler zijn? Omdat een vrouwelijk lijf “geschikter” is voor de vorming van die triggerpoints?
Of zit het toch weer tussen de oren – een opmerking die meestal gepaard gaat met een mimiek die insinueert dat het dus allemaal niet echt is. Onterecht, want je kan moeilijk de impact overschatten van wat er zich tussen onze oren afspeelt. Enfin, bij vrouwelijke schedels toch. Het is geweten dat mannen gemiddeld meer hersencellen hebben, maar vrouwen per zenuwcel meer verbindingen, alsook per kubieke cm hersenvolume een hogere verbranding, en dus een hogere activiteit. Ik bedoel maar.
Je zal het me niet vaak in mannelijk gezelschap hardop horen zeggen, maar ik ben oprecht jaloers op die befaamde empty box van mannen. Dat talent om gewoon minutenlang naar buiten te staren, en het te ménen als ze op je vraag “Waaraan denk je?”, antwoorden met “Euh, helemaal nergens aan eigenlijk.”. Ik las het onlangs nog ergens : “Mannen hebben een empty box, vrouwen een highway.” En hoewel ik heel fier ben op het vrouw-zijn, juist omdat we zo gelaagd zijn, en complex, en wispelturig en boeiend, is het vaak ook gewoon strontvervelend.
Ik noteer dus op mijn verlanglijstje voor kerstmis een empty box, en gniffel al bij voorbaat als ik mij inbeeld hoe mijn moeder bij bol.com tevergeefs zit te zoeken naar dit artikel. Hoewel… voor hetzelfde geld draait zij míj een loer, en vind ik letterlijk een lege doos onder de kerstboom. Wie laatst lacht, best lacht.
En nu ga ik op zoek naar mijn zoon, hij geeft de béste schoudermassages! 😉
