“Het was op Valentijnsdag 1998 dat hij en ik onder een stralende zon aan boord gingen van een fonkelnieuw huwelijksbootje om koers te zetten naar een toekomst samen.” Het was zoals het klinkt : melig en heerlijk. 🙂

Als je trouwt op een 14e februari, ben je wellicht onderhevig aan een overdreven grote portie hang naar romantiek.  True, maar de werkelijkheid was ook gewoon pragmatisch. Het is een datum waarvan je weet dat de nieuwe echtgenoot die niet zo licht zal vergeten, aangezien de hele wereld die dag onder de rode harten bedolven is. En nóg pragmatischer: onze dochter roerde zich al in mijn buik en er was een grond gekocht. Fiscaal gezien was trouwen gewoon voordeliger.  Tot daar de romantiek dus. We trouwden “efkes tussendoor” en het feest zou een jaar later wel volgen, als de ondertussen geboren dochter goed en wel doorsliep en de bruid dus zonder te diepe wallen kon stralen in haar wit kleed.

1 Jaar later, bij onze katoenen bruiloft,  zat er – naast die dochter OP mijn schoot – ook alweer een zoon IN mijn schoot.  In 2000 ging “papier” ongemerkt voorbij en ook bij “leer” en “zijde” waren we zo druk bezig met metsen, voegen, timmeren, luiers vervangen, schommels duwen, flesjes wassen, dakpannen leggen, ramen steken en liedjes zingen ‘s nachts, dat een feest organiseren het allerlaatste was waar we nog energie voor konden vinden.

Hout, ijzer, wol, brons, aardewerk, en tin passeerden terwijl we ons nestje inrichtten, nieuwe vrienden maakten, in het oudercomité van de lagere school zetelden, de kinderen leerden fietsen, elke weekenddag veel te vroeg uit bed kwamen om naar de muziekschool,  het zwembad, het tennisveld of de dansclub te rijden, onze loopbaan de nodige aandacht schonken en nog een diploma bij haalden. Tegen dat de dochter naar het middelbaar ging, zaten we al aan “koper”, en nog steeds was dat feest met het witte kleed er niet geweest! Vrienden begonnen aan onze mouw te trekken, maar werden deskundig gesust door uitnodigingen op weliswaar zalige zomerfeestjes, zonder echter grote jawoorden en eloquente huwelijksgeloftes.

Het jaar dat we “kristal” vierden, was De Man zaakvoerder van een verzekeringskantoor in onze eigen gemeente, en was ik overstag gegaan om mee in de zaak te gaan werken.  Dochter en zoon waren ondertussen leuke tieners die toffe vrienden mee naar huis brachten, die werden gebracht of gehaald door ouders, die op hun beurt nieuwe vrienden van ons werden.  Het is een periode dat een vriendenkring nog uitbreidt, soms van vorm verandert, maar ook verdieping vindt.

14 februari 2018 was porselein aan de beurt. Een levensfase die tricky kan zijn, want kroost op kot geeft een voorsmaakje van het lonkende – of gapende – lege nest. Kinderen zorgen voor een – al dan niet gezellige – drukte, en gaan met al je energie en aandacht aan de haal. Als je als koppel niet oppast, zit je bij hun vertrek plots als twee vreemden oorverdovend stil te wezen aan tafel.

De eerste weken was het gemis groot en de leegte tastbaar, maar een maand of drie later zaten we glunderend te genieten van onze rustige avonden,  te kijken naar onze eigen TV-programma’s, op het gemakske te koken zonder de druk van een uitgehongerde zoon die de koekenkast 5 minuten voor het eten plunderde, en maakten we gezonde kost klaar (perfect voor mensen op leeftijd wiens metabolisme begint te vertragen) zonder zeurderige opmerkingen van kinderen die wat vaker overheerlijke brol op hun bord wilden. We deden vanaf toen lekker onze eigen zin tijdens de week!

Nu vieren we zilver. Wederom is het een stralende winterdag, met staalblauwe lucht en de geur van de lente in aantocht. Ik trad in het huwelijk als een jong meisje, met de slogan “liefde is een werkwoord” goed in het achterhoofd.  Vandaag schrijf ik deze tekst als iets ouder meisje, en bedenk me hoe zelden ik de afgelopen 25 jaar het gevoel heb gehad dat ik aan onze liefde aan het “werken” was.  Hoe heerlijk het is om naast elkaar te kunnen zitten in stilzwijgen, zonder dat het ongemakkelijk wordt; hoe we nog kunnen lachen met elkaars grapjes of kleine kantjes;  hoe we van hetzelfde houden of het mekaar gunnen als we iets anders willen;  hoe alles meestal vanzelf lijkt te gaan; hoe we dagelijks samenwerken zonder elkaar beu te worden; hoe we mekaars klankbord kunnen zijn en hoe goed ons anders-zijn matcht, hoe wonderlijk weinig hij op mijn zenuwen werkt…

Het waren de beste 25 jaar van mijn leven en ik zou nu – nog luider dan toen – met veel overtuiging “JA!” zeggen. Zou ik dan toch eindelijk naar een witte jurk beginnen uitkijken?

11 Comments

  1. Gefeliciteerd Karin! Een mooie huwelijksdatum ❤️ inderdaad eentje die je niet snel vergeet. Jullie luefdesparcours werd weeral zo mooi verwoord door jou. Ik wacht ongeduldig op jouw eerste kortverhaal 😃. En is 25 jaar huwelijk geen reden voor een mooi groot feest? 😘

    1. Merci Sofie, fijn om te horen!! Ik over dat laatste: ik vind dat je gelijk hebt!! Ik hou je op de hoogte 😉

  2. Ik heb werkelijk genoten van jullie eerste 25 huwelijksjaren!
    En nu van zilver naar goud!
    Een dikke proficiat!

    1. Dank je wel, An. Leuk om je “hier” te treffen! 🙂

      1. Je hebt de schrijfster in jou losgelaten hè. Wat kan jij dat goed verwoorden ik voel je geluk. Wanneer komt er een boek van jou je hebt het in je amai! Geniet alle dagen van zoveel liefde 🧡

        1. dikke kus!

  3. Hoe mooi beschreven van een nog mooier levensverhaal. Wij wensen jullie alvast dat de volgende jaren zo gewoon verder gaan, met ‘iedere dag’ een feest zonder of met witte jurk. Gerd en Etienne

    1. Ik wens met je mee! xx

  4. Prachtig Karin!
    We worden werkelijk meegesleurd in je waargebeurd verhaal.
    Nogmaals proficiat en wat een rijkdom aan levenservaringen geef je mee aan Kaat en Jo.

    1. Merci tanteke!

  5. Zalig geschreven. Jullie zijn ook een mooi koppel. Heerlijk dat dit ook kan. Nog vele jaren samen

Een reactie achterlaten

Your email address will not be published.

You may use these <abbr title="HyperText Markup Language">HTML</abbr> tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

*